UZNAWALNOŚĆ WYKSZTAŁCENIA

Uznawanie zagranicznych świadectw

Uznawanie zagranicznych dyplomów i świadectw w systemie oświaty:

Świadectwa oraz inne dokumenty potwierdzające uzyskanie wykształcenia w zagranicznych systemach oświaty (na poziomie podstawowym i średnim) mogą być w Polsce uznane:

• Z mocy prawa, czyli bez konieczności opiniowania lub poświadczania przez polskie instytucje lub urzędy.
• Przez kuratora oświaty w wyniku postępowania administracyjnego.

A. UZNANIE ŚWIADECTW Z MOCY PRAWA dotyczy: dokumentów uzyskanych w systemach oświaty państw Unii Europejskiej, Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu – Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), tj. świadectw lub dyplomów ukończenia szkół średnich, świadectw lub dyplomów maturalnych lub innych dokumentów, które:

• zostały wydane przez szkołę lub instytucję edukacyjną uznaną przez państwo, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji szkoła lub instytucja ta działa, a jednocześnie
• uprawniają do ubiegania się o przyjęcie na studia wyższe w państwie, w którego systemie edukacji zostały wydane.

Dotyczy to dokumentów o wykształceniu wydanych w systemach oświaty następujących państw:

AUSTRALIA, AUSTRIA, BELGIA, BUŁGARIA, CHILE, CHORWACJA, CYPR, CZECHY, DANIA, ESTONIA, FINLANDIA, FRANCJA, GRECJA, HISZPANIA, IRLANDIA, ISLANDIA, IZRAEL, JAPONIA, KANADA, KOREA, LIECHTENSTEIN, LITWA, LUKSEMBURG, ŁOTWA, MALTA, MEKSYK, NIDERLANDY, NIEMCY, NORWEGIA, NOWA ZELANDIA, PORTUGALIA, RUMUNIA, SŁOWACJA, SŁOWENIA, SZWAJCARIA, SZWECJA, TURCJA, USA, WĘGRY, WIELKA BRYTANIA, WŁOCHY.

Ponadto, z mocy prawa uznaje się:

• Dyplomy IB (International Baccalaureate), wydane przez organizację International Baccalaureate Organization w Genewie;
• Dyplomy EB (European Baccalaureate) wydane przez Szkoły Europejskie, zgodnie z Konwencją o Statucie Szkół Europejskich, sporządzoną w Luksemburgu dnia 21 czerwca 1994 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 3, poz. 10).

Do ostatniej grupy dokumentów nie wymagających dodatkowych formalności należą świadectwa objęte umowami międzynarodowymi. Informacje na temat umów i zawartych w nich przepisów dotyczących uznawania wykształcenia dostępne są na stronie Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białorusi o uznaniu ekwiwalencji w szkolnictwie wyższym, równoważności stopni naukowych i stopni w zakresie sztuki, podpisana w Warszawie dnia 28 kwietnia 2005 r. M.P.2006.26.288), weszła w życie z dniem 12 grudnia 2005 r.
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o wzajemnym uznawaniu akademickim dokumentów o wykształceniu i równoważności stopni podpisana dn. 11 kwietnia 2005 r., weszła w życie z dniem 20 czerwca 2006 r.
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej o wzajemnym uznawaniu dyplomów ukończenia studiów i tytułów zawodowych w szkolnictwie wyższym (M.P.2017.238), weszła w życie z dniem 24 listopada 2016 r.
• Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Libijską Arabską Dżamahiriją.

B. UZNANIE ŚWIADECTW PRZEZ KURATORA OŚWIATY w wyniku postępowania administracyjnego dotyczy świadectw i dokumentów, które nie są uznawane z mocy prawa.

W celu uzyskania szczegółowych informacji zalecany jest kontakt z kuratorium oświaty, właściwym dla miejsca zamieszkania lub siedziby szkoły lub uczelni.

Dyplomy ukończenia studiów wyższych

1. Dyplom wydany przez uprawnioną uczelnię działającą w systemie szkolnictwa wyższego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) lub Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, potwierdzający ukończenie:
   • trzyletnich studiów lub studiów pierwszego stopnia trwających co najmniej trzy lata – potwierdza w RP posiadanie wyższego wykształcenia na poziomie studiów pierwszego stopnia,
   • studiów drugiego stopnia – potwierdza w RP posiadanie wyższego wykształcenia na poziomie studiów drugiego stopnia,
   • co najmniej czteroletnich studiów jednolitych – potwierdza w RP posiadanie wyższego wykształcenia na poziomie studiów drugiego stopnia, jeżeli jest uważany za równorzędny dyplomowi ukończenia studiów drugiego stopnia w kraju wydania.
2. Dyplom potwierdzający ukończenie studiów za granicą daje prawo do kontynuacji kształcenia na studiach drugiego stopnia lub ubiegania się o nadanie stopnia doktora w państwie,  w którego systemie szkolnictwa wyższego działa uczelnia, która go wydała, uprawnia on w RP odpowiednio do:
   • kontynuacji kształcenia studiach pierwszego stopnia.
   • kontynuacji kształcenia na studiach drugiego stopnia albo
   • ubiegania się o nadanie stopnia doktora
3. Zagraniczny dyplom może uprawniać do dalszego kształcenia w Polsce także na podstawie umów międzynarodowych.

Europejski System Transferu Punktów
 (ECTS, ang. European Credit Transfer System)

Zbiór procedur, które zostały opracowane przez Komisję Europejską , gwarantujących zaliczanie studiów krajowych i zagranicznych do programu realizowanego przez studenta w macierzystej uczelni. Komisja Europejska promuje w ten sposób współpracę pomiędzy uczelniami w zakresie wymiany studentów. ECTS jest częścią programu Socrates-Erasmus.

Europejski System Transferu Punktów jest wprowadzany w wielu szkołach wyższych Europy. Jego zasadniczym celem jest stworzenie uregulowań prawnych i organizacyjnych dotyczących organizacji studiów oraz ujednolicenie sposobu studiowania w Europie.

Dzięki wdrożeniu ECTS europejscy studenci  mają możliwość podjęcia lub kontynuacji studiów we wszystkich uczelniach realizujących projekt, a okres studiów odbyty na innych uczelniach może być w pełni uznany przez uczelnię macierzystą. Ułatwia to wyjazd na uczelnie zagraniczne, a także wymianę studentów między polskimi uczelniami, które wdrożyły ECTS.

Program ECTS ma na celu ujednolicenie sposobu studiowania w Europie, a tym samym prowadzi do pełnego uznawania okresu studiów odbywanych za granicą i w Polsce.

Punkty ECTS to punkty zdefiniowane w europejskim systemie akumulacji i transferu punktów zaliczeniowych jako miara średniego nakładu pracy osoby uczącej się, niezbędnego do uzyskania zakładanych efektów kształcenia.

Każda wartość powinna odzwierciedlać ilość pracy koniecznej do zaliczenia pojedynczego przedmiotu w stosunku do całkowitej ilości pracy wymaganej do zaliczenia pełnego roku studiów na danym wydziale. Pod uwagę brane są wszelkie formy nauki: wykłady, ćwiczenia, konwersatoria, zajęcia laboratoryjne, seminaria, prace semestralne, a także egzaminy oraz inne metody oceny. Punkty przyznawane są również za praktyki i przedmioty fakultatywne, składające się na integralną część programu studiów. W wykazie zaliczeń mogą jednak zostać wymienione również przedmioty niepunktowane.

Punkty ECTS przyporządkowuje się wszystkim nauczanym przedmiotom – to znaczy zarówno obowiązkowym, jak i fakultatywnym; można je również przyznawać za przygotowanie projektów, prace semestralne i praktyki w zakładach przemysłowych, jeśli te elementy stanowią integralną część programu studiów i pod warunkiem, że podlegają one ocenie.

60 punktów ECTS odzwierciedla wkład pracy wymaganej do zaliczenia pełnego roku akademickiego; na semestr przypada zwykle 30 punktów. Zakłada się, że wszystkie przedmioty w systemie ECTS należą do zasadniczego programu uczelni, według którego odbywają się studia stacjonarne. Uczestniczące w ECTS instytucje same wyznaczają wartości punktowe poszczególnych przedmiotów.

Przyporządkowane przedmiotom punkty przyznawane są studentom, którzy spełnią wszystkie warunki konieczne do zdania przedmiotu np. przejdą wymagane egzaminy.